Ook al waren er diverse kritische voorbeschouwingen ten aanzien van de line-up van deze 10de BLUE HIGHWAYS, voor mij was het meteen duidelijk dat ik erbij wilde zijn. Waarom? Om een aantal redenen; juist vanwege de onbekendheid van aantal artiesten, vanwege het jubileum jaar, omdat ik een aantal jaren niet aanwezig kon zijn en omdat het vorige festival de geschiedenis in was gegaan als de allerslechtste qua logistieke planning (oftewel het nagenoeg ontbreken ervan!). Kortom de organisatie moest alle zeilen bijzetten wilden ze het voortbestaan van dit festival niet  serieus in gevaar brengen. Line-up is altijd een kwestie waarover je kunt discussiëren.

Echt grote namen interesseren mij persoonlijk niet, denk dat iedere bezoeker zijn eigen voorkeur heeft. Prioriteiten bestaan ongetwijfeld eveneens binnen de leden van de organisatie, maar ook daar zal men afhankelijk zijn van de haalbaarheid; welke artiesten zijn in staat te komen, welke zijn budgettair realistisch, etc. Het intieme concept van de oorspronkelijke vertrouwde omgeving valt moeilijk na te bootsen, maar ik vond persoonlijk helemaal niets mis met deze alternatieve locatie. Parkeren naast de deur was werkelijk perfect, en ook ten aanzien van eten, drinken, bediening of toiletten had ik allerminst klachten. Allemaal prima geregeld!

ROCKIN' BILLY & HIS WILD COYOTES  waren als  begeleidingsband van Hayden Thompson al eens te gast op Blue Highways. Ditmaal mocht Billy Harnden, Bill Favata / upright bass en Steve Uppling / drums alle aandacht voor hun eigen persoontje en band opeisen. Onder het motto rockin my blues away en de ultieme doelstelling "Shake Your Hips" werd de foyer omgetoverd in een heuse rockabilly Juke Joint.

De Chicago veteraan hanteert zijn "Mystery Guitar" nog steeds als in zijn beste dagen en het Hendrix trukje om de gitaar achter de rug te bespelen blijkt het anno 2009 bij the long legged & crazy women nog steeds te doen. De band heeft in tegenstelling wat er in het Blue Highways programmaboekje vermeld staat met "Mystery Guitar" en "Top Dead Center" vrij recent materiaal op de markt en lieten dat afgelopen zaterdag dan ook op een unieke manier aan bod komen. Dat de enige echte Rockabilly nog steeds uit Amerika komt nemen wij met meer dan één korreltje zout maar met Rockin' Billy & his Wild Coyotes zit het alvast in de goede richting. (SWA)

ROBIN LUDWICK  en haar uitgelezen band stonden te trappelen, en ze vingen vlot aan in de grote zaal. Haar achterliggende albums vind ik persoonlijk beide zeer de moeite waard, en was dan ook blij dat haar doorgaans semi-akoestisch werk hier van een elektrische dimensie werden voorzien. Haar stem is zeer indrukwekkend, evenals de virtuoos excellerende Bradley Kopp op gitaar.

Robyn Ludwick's optreden bracht eveneens een enorm volume teweeg, maar omdat ik helemaal opging in haar stem en performance stoorde dat allerminst. Ik werd daarnaast enorm getrokken door haar zwaar erotiserende elastische sokjes die uit haar cowboylaarzen staken. Zouden ze afzakken tot onder de knie, of blijven ze hangen vroeg ik me onwillekeurig af. Dat ze al meer dan 20 jaar getrouwd is met de bassist aan haar rechter zijde had ik ook niet kunnen raden, want ze zag er zeer jeugdig uit. Alle onzin even terzijde; de beschermelinge van Joanna Serraris (Musemix) gaf een perfect optreden wat mij betreft met een fantastisch repertoire, waarbij met name het nieuwe (nog niet opgenomen) werk uitzonderlijk goed klonk. Een belofte voor de toekomst is haar derde album dat staat hierbij vast gedefinieerd. Robyn energiek, hard, maar bovendien zeer intens, en tot dan toe het hoogtepunt van de avond. (SMP)

Schijnbaar vloeiend ging de avond na een korte soundcheck over in het optreden van ROMI MAYES. Romi is een frêle vrouwtje. Kleiner dan ik in gedachten had. Ik had een ruiger type verwacht, maar werd aangenaam verrast door een sympathiek en bescheiden ogende artieste. Wel eentje die blaakt van  zelfvertrouwen overigens. De wisselwerking tussen haar en the Weber Brothers kwam uitmuntend uit de verf, waarmee dit optreden simpelweg tot het beste van de avond werd getild.

Toetsenist Shai Peer is een rasechter entertainer, en met veel omhaal en gevoel voor theater weet hij een maximaal effect te bereiken. Evenals Ryan Weber die werkelijk helemaal opgaat in zijn bas performance. Wat een energie werd daar vertolkt aan de linkerzijde van het podium - ongelofelijk dynamisch. Hiermee wil ik allerminst de drummer en gitarist te kort doen, want zij lijken mij helemaal een goed geolied team. Vooral de gitarist Sam Weber lijkt me een uitzonderlijk talent. Romi heeft uitstraling en klasse, en versterkt met deze band werd dit optreden met recht een waar feest. Haar ijzersterk en rock & roll georiënteerd repertoire werkte zeer aanstekelijk. Geheel terecht werd daar tijd vrijgemaakt voor een aantal extra nummers.

Romi Mayes optreden was ultiem genieten, iets wat ik niet graag had willen missen en dat achteraf terecht bekroond werd met een ware stormloop richting cd verkoopstand voor haar nieuwste album " "Achin In Yer Bone" ( zie cd reviews) en een heuse file om het schijfje te laten signeren.  (SMP)

Na afloop bleef nog een korte vluchtige blik over bij MARYBETH D'AMICO,  een erg vriendelijke Amerikaanse dame die in Duitsland woonachtig is en zoals haar naam laat vermoeden blijkt er behoorlijk wat Italiaans bloed door de adertjes te vloeien.

Haar grootouders zijn afkomstig uit de Abruzzen, een streek die onlangs ernstig geteisterd werd door een reeks aardbevingen.  Een plezierig keuvelende D'Amico die voornamelijk putte uit haar 'must have' cd "Heaven, Hell, Sin & Redemption" heeft een zeer eigenzinnig singer songwriter repertoire met een aantal leuke intelligente nummers.  Voor haar debuut op Blue Highways deed zij  beroep op een aantal bekende sessie muzikanten onder wie gitarist / producer Bradley Kopp. (zie Robyn Ludwick)

Persoonlijk had ik wat moeite met de omschakeling na Romi Mayes d'r uitzinnige set, en kon slechts moeizaam in de juiste mood komen voor D'Amico's song. Ze deed haar best, en aan haar lag het ook beslist niet. Kwestie van de juiste snaar op de verkeerde plaats, of andersom. (SMP & SWA)

Vanwege Hubert van Hoof's charmante introductie bleef ik hangen bij Clarence Brewer aka KING CLARENTZ. Nog nimmer had ik van deze man gehoord, en zijn uitvoering beloofde een rauw soort blues te worden in de vorm van John Lee Hooker meets the Black Key meets etc. Zeer benieuwd hoe deze 2-mansformatie uit de verf zou komen. En dat deden ze. Ze legden veel energie aan de dag, en hun enthousiasme was zeer beslist animerend te noemen.

ollega Witte MVS liet zich in zijn cd recensie "Day Of the Supermodel" al erg lovend uit over de man die ooit aan de kost kwam als taxichauffeur van Nina Simone. Ongetwijfeld een act die ook op Moulin Blues en het Belgium Rhythm & Blues festival gegarandeerd gensters slaat. Desondanks wilde ik ook graag nog iets proeven van de boomlange Bruce Robison en zijn band met klinkende namen, dus haastig spoedde ik de trappen op om van bovenaf deze heren eens te beluisteren. (SMP & SWA)

BRUCE ROBISON is een Texaans artiest met een zekere faam waarvan ik slechts zijn eerste cd's bezit - die van 10 jaar en ouder. Bij beluistering hoorde ik meteen de reden waarom ik sindsdien geen muziek meer van de man had gekocht. Dit is wat mij betreft gewoon inspiratieloze countrymuziek, die ondanks vakkundige musici eigenlijk niets relevants toevoegt.

Vergeleken met zijn zus, Robyn Ludwick, is het mij een raadsel waarom zijn naam in grote letters op brochure vermeld staat. Nee, dit soort conservatieve muziek had de organisatie met alle plezier in Texas mogen laten. Bruce Robison heeft ongetwijfeld mooie muziek geschreven, maar dit optreden miste bezieling. Bruce Robison was the weakest link van de avond. (SMP)

Werkelijke afsluiters waren echter THE BLUE GRASS BOOGIEMEN een band die niet alleen de gelegenheid kreeg om tijdens dit festival een thuiswedstrijd te spelen maar eindelijk een komaf maakte met het vooroordeel dat  Nederlandse en Belgische bands in het tienjarig bestaan van Blue Highways nooit een prominente plaats kregen toegewezen.

De band met een uitstekende reputatie op gebied van bluegrass, rockabilly en country liet er geen twijfel over bestaan dat je wel degelijk sant in eigen land kan zijn. Hopelijk blijft het niet bij dit eenmalig initiatief want De Lage Landen huisvesten immers een waaier van uitstekende americana / roots artiesten. (SWA)